inspiratie blog

Tuinvogel

Het weer trekt zich geen bal aan van die gekke corona. Dus krijgen we een periode van mooi weer en hoge temperaturen. En wat te doen met die stralende zonneschijn? Want nee, ik ga niet met de grote meute naar het strand, overigens ook omdat ik niet zo’n zout-en-zand-type ben. Buitenzwembaden vind ik heerlijk maar ja, die zijn dus alleen maar geopend voor specifieke doelgroepen en zeker nog niet voor gewoon lekker recreatief poedelen. De plaatselijke plas vinden we beetje mwah, iets teveel wier aan je pootjes zeg maar. Plus die zal ook wel afgeladen zijn.

Gelukkig heeft manlief ons tuin-badje weer van het overbodige groen ontdaan. Tuinesie wordt het dus de komende dagen. En eigenlijk past het zo bij me, deze wat meer sobere stijl van leven. Het scheelt me een bak aan FOMO. Had ik vroeger al, dat ik me altijd afvroeg of er niet ergens een enorm leuk iets was waar ik niet bij was. En waarom was ik er dan niet bij? Omdat ik niet durfde! En misschien ben ik daar raar in en misschien herken je het ook wel hoor. Dat ik groepen dood-eng vond. Zo kwam bij ons vroeger de halve wijk bij elkaar bij ‘de lantaarnpaal’. En laat die lantaarnpaal nou zo ongeveer voor ons huis staan. En ik durfde niet. Die groep van pak hem beet twintig leeftijdgenoten. Ik zou niet geweten hebben waar ik mijn handen moest laten, wat ik zou moeten zeggen, hoe ik uberhaupt een beetje chill zou kunnen komen aanlopen en invoegen. Dus ik deed niets. Ik zat op mijn kamer, maakte mijn huiswerk en hoorde het gekwetter van al die kids. Zo maar dit lijkt ineens een zielig stukje te worden :))

Nee hoor ik was niet zielig. Maar inblenden in een groep vind ik nog steeds niet makkelijk. Ik heb er het brein geloof ik ook niet voor. En inmiddels weet ik ook hoe dat komt. Was weer leuk om dat te ontdekken door een gesprekje met echtgenoot. 

Kijk, ik hou er van om echt helemaal op dezelfde golflengte te zitten. Zo’n gesprek dat je merkt dat je elkaar helemaal vat, waarbij je een instant klik hebt door bijvoorbeeld een zelfde interesse. Dan hang ik aan je lippen, en jij hopelijk ook aan de mijne. 

In groepen zijn er meerdere golflengten. Want iedereen neemt zo zijn eigen verhaal met zich mee. En juist dat, dat hoppen van de ene naar de andere golflengte, dat vind ik gedoe. Dan ben je net op een beetje diepgang en dan tjoept het gesprek ergens anders naartoe, en ik kom er sowieso meestal niet tussen want ik heb een beroerde timing om het woord te nemen. Alles bij elkaar zit ik dan maar gewoon een beetje te koekeloeren en dat vind ik saai. 

Echtgenoot vindt het superleuk om af te stemmen op al die verschillen, met iedereen contact te hebben en steeds weer te schakelen in golflengte. Ik hoorde dat met verwondering aan, was echt een eye-opener dat mensen dat juíst leuk kunnen vinden, die diversiteit, die hinkstapsprongen, die snelle wisselingen in onderwerp, aandacht, wie er centraal staat en welk level het gesprek heeft.

Ik vond en vind het weer zo’n lekker voorbeeld van hoe we verschillen. En hoezeer mijn hoofd bij feestjes, borrels en andere events ook zegt dat ik dat leuk zou moeten vinden, in wezen is het mijn ding niet. Dus steeds minder fomo, en steeds meer tevredenheid met dit back to basic leven. Laten man en kinderen lekker sociaal uitvliegen, laat mij maar de huismus zijn En komende dagen dus tuinmus, dat is toch ook een leuke vogel? 

Tot morgen,

Cathelijne