Hamsteren

Ok, over hamsteren is genoeg gezegd. Maar het fenomeen boodschappen doen…..Ja, ik vind het wel spannend op dit moment. Met de ziekte van Crohn en twee coeliaken in huis is voeding iets wat nogal nauw steekt. Afwijken van gewoontes kan erg vervelende consequenties hebben, en glutenvrij moet nu eenmaal.

Dus brak toch het zweet me uit toen mijn Albert-app begon te muiten… Is mijn bestelling nou doorgekomen of overschreven? Ook snel nog bij de glutenvrije bakker brood besteld en ook die stuurde al een mail dat hij overvraagd werd en op rantsoen ging. 

Maar ik weiger te hamsteren. En zo kwam het dat ik vandaag mijn gewone boodschapjes bij Albert wilde invoeren voor volgende week en nee hoor, in april ben ik de eerste. Jeetje! En ik raakte toch niet echt in de reuring, al voel ik me wel machteloos. 

Met mijn auto-immuunziekte plus prednison-gebruik voel ik me er gewoon niet fijn bij zelf boodschappen te gaan doen. Dus moet ik anderen vragen. Weer een lesje in loslaten en overgave want echtgenoot weet niet dat niemand hier van spitskool houdt, ik noem maar wat. En zo ontdek ik hoe perfect ik het altijd maar wil hebben voor mijn kinderen en mezelf. Ik kon voor het minste geringste naar de supermarkt rijden, er ontbrak een ditje of datje in het ideale gerecht.

Nu dus niet meer. En gelukkig is oudste vakkenvuller die keurig appt of hij nog iets mee moet nemen.

Maar even het grotere plaatje in mijn hoofd: jeetje wat ben ik eraan gewend dat alles kan, dat ik overal aan kan komen en jeetje wat geeft het ergens ook een rust dat dit het is waar we het mee moeten doen. Want eigenlijk is het heel veel wat we wel hebben. En ik denk aan de tijd dat mijn opa en oma met drie jonge kinderen onmenselijke beslissingen moesten nemen. Eerst met je hele gezin naar Amsterdam vluchten omdat het daar nog ‘veilig’ zou zijn. Daarna dat een van de twee onderduikt en de ander (mijn oma) met diezelfde drie kinderen het maar moet rooien. Met alles dat er niet was. En wat er vooral niet was: dat je je kinderen kan vertellen hoe de wereld er morgen uitziet.

Ik weet op dit moment ook niet hoe het morgen is, of over twee weken. Maar ik kan ze nog wel vertellen dat er een moment komt dat ze gewoon weer naar de voetbal kunnen en mogen, naar school, naar vriendjes. Daar vertrouw ik volledig op, en dat is in sommige tijden heel anders geweest en in vele landen ook nu nog heel anders. Hoe groots het ook is wat er nu gaande is, er vliegen ons geen bommen om de oren en er zijn bij ons geen idioten die ons gaan wegvoeren omdat je als je sproeten hebt gevaarlijker bent dan zonder (of zoiets dan hè). Dus dankbaar gaan we als gezin het doen met hoe het nu is. En dat is eigenlijk best goed!

Hoe heb jij het op dit moment?

Ik hoor het graag.  

Cathelijne