Ik ben ook overal verantwoordelijk voor

Vorige week gaf ik de training ‘Taal van het Lichaam’. Tijdens de voorbereidingen in de ochtend liep er van alles mis en anders dan normaal: de PC deed na twintig minuten en vijf keer opnieuw opstarten pas wat ie moest doen, tweederde van het trainersteam was door allerlei omstandigheden later waardoor ik dan maar met stoelen en van alles en nog wat aan het sjouwen was om de zaal in orde te brengen. Ik was extra vroeg opgestaan en binnengekomen omdat ik het zo fijn vind om mijn lijf voor een training rustig te laten landen maar door al dit gedoe was daar natuurlijk nog niets van gekomen. Frustratie en boosheid alom in mijn lijf. Prima voeding voor mijn hoofd om allerlei dingen te denken. Dingen waarvan ik in kalmte weet dat ze niet waar zijn maar op zo’n moment… Misschien ken jij ze ook wel, zo van: ik ben ook overal verantwoordelijk voor; ik moet alles alleen doen; als ik het niet doe gebeurt er hier helemaal niets en loopt alles in het honderd.

Oh ja, en in deze modus stel ik mijn in de basis al verschilzoekerige eksterogen ook nog een tandje scherper af en zie ik alles en alle details die nog niet kloppen. Met name op omgevings- en gedragsniveau. Of het nou gaat over de koekjes in het juiste schaaltje en op de juiste plek, of dat alle lichten wel aan staan, of dat de kussentjes op hun plek liggen, of dat iedereen wel nuttige dingen aan het doen is, je kan het zo gek niet bedenken en ik zie het.

Met al deze onrust in mijn hoofd en lijf stapte ik de trainerskamer binnen, waar inmiddels bijna iedereen was binnengedruppeld en ze elkaar vrolijk gedag zeiden. Grrrrrrr ging mijn hoofd door… Zien ze mijn onrust niet? Zien ze niet wat ik allemaal gedaan heb? Doen ze nou net of het hier allemaal vanzelf gaat? &*%@#$! Inmiddels stond ik dus soort van op ontploffen en in plaats van te vertellen wat er met mij gebeurt en hulp te vragen, ga ik commando’s geven over details en krijg ik vervolgens “ruzie” met een lieve collega over koekjes. Pfffff, ik wil weg weg weg, naar de WC, zegt mijn lijf dan. Want inmiddels voel ik heus wel dat het niet klopt wat ik doe, word ik verdrietig en dan schaam ik me daar ook nog over. Dus eerst binnenvetten en frustratie, dan vechten, dan verdrietig met schaamte en mijn enige uitweg is dan nog vluchten. Op de wc, kom ik weer in contact met mezelf en met waar het nou werkelijk om gaat en ik durf weer terug, de kamer in. We spreken het uit en ik heb een mooie leerervaring. Ik vertel hierover in de training, mijn mede-trainer doet voor de groep een oefening met me om te laten zien hoe je hiermee werkt, en ik reguleer en leer weer verder.

Vanmorgen rij ik met mijn bijna 19-jarige zoon in de auto en we luisteren liedjes uit de jaren ’80. Door de muziek, ga ik terug in de tijd dat ik zelf 19 was en realiseer me hoe ik me toen vaak voelde: alleen, zonder hulpbronnen en onzeker, voor mijn gevoel overal zelf verantwoordelijk voor, niemand waarbij ik mijn echte emoties en wat er met me was kwijt kon. En er rollen tranen over mijn wangen, van ontroering, en dat is zo’n mooie emotie: het is verdriet van toen, liefde voor mezelf en tegelijkertijd dankbaar dat ik al zoveel geleerd heb. Wie gekreukeld uit z’n jeugd komt, kan echt leren strijken. En soms is er nog weer een strijkbeurtje nodig en dat zal de rest van mijn leven zo blijven. Het is goed. Ik durf nu!!

Groet, Renée