Je moet het gewoon vragen hoor!

Leren op afstand brengt zo zijn eigen dingetjes mee. Bijvoorbeeld als je ergens niet uit komt. Waar je normaal gesproken gewoon even tegen je vriendinnetje naast je smoest dat je er geen zak van snapt zit je nu alleen. Waar normaal een docent dat vraagteken op je voorhoofd ziet staan, ziet hij er nu 50 tegelijk in een zoomsessie en plukt jou er niet uit. Dus als je het niet weet, niet kan, niet snapt of even onzeker bent, zit je voor je het weet in je eigen bubbel een beetje te klooien. Mijn dochter is er zo eentje, als het wazig wordt omdat het niet snapt, wordt het ook echt héél wazig zeg maar!

En de mentor van Charlotte zei heel simpel: ‘Maar als ze er niet uit komt moet ze het gewoon vragen hoor.’ Gewoon. 

Gewoon vragen. Het klinkt zo simpel. En ik realiseer ik me hoeveel mensen ik ken die nooit iets zouden vragen. Gewoon omdat ze ergens besloten hebben dat ze alles zelf moeten kunnen. En hoeveel grote mensen ik ken die ergens onbewust een overtuiging hebben dat vragen moeten stellen betekent dat je het zelf niet kan. En dat dat onwenselijk is. Dus kennelijk is vragen niet altijd zo makkelijk en gewoon. Zijn er hele volksstammen die liever hun nagels zouden uittrekken dat hulp vragen omdat iets niet lukt. Zelluv doen!

En zo ontspint zich het volgende gesprek tussen mij en mijn meissie:

– Zeg Charlotte, wist jij dat er eigenlijk heel veel volwassenen zijn die het ook heel moeilijk vinden iets te vragen?
– Echt?
– Ja dat weet ik heel zeker. Carolien bijvoorbeeld, die zal nooit uit zichzelf hulp vragen, die wil alles zelf kunnen. 
– Echt?
– Zullen we als we bij haar zijn daar eens naar informeren? Of dat zo
is?
– Ja!
– Eigenlijk best gek hè…dat mensen denken dat vragen stellen en hulp vragen betekent dat je dan zelf dom bent of niet goed genoeg
– Ja eigenlijk best gek
– Toch ook best gek hè, dat we dan vinden dat kinderen iets moeten kunnen watt grote mensen vaak zelf ook heel moeilijk vinden.
– Ja!
– En nog gekker….al die mensen die zelf moeite hebben om hulp te vragen, vragen te stellen en iets niet te weten, vinden dat andere mensen wél hulp vragen of zouden moeten vragen.

Charlotte grijnst. Ik geloof dat er kwartjes vallen

Verder kwamen we nog niet, dus vragen stellen is niet nu ineens een eitje geworden ofzo. Maar het besef dat het best normaal is het moeilijk of spannend te vinden om hulp te vragen is al heel wat.

Vragen stellen betekent ook zeggen: ‘ik weet het niet’, of ‘ik kom er zelf niet helemaal uit.’ En dat is een context als ‘school’, waar leren en nog-niet-weten aan de orde van de dag is, heel normaal. En toch…biologisch bezien is het spannend om iets niet te weten, om er niet zelf uit te komen. Omdat we biologisch bezien toch nog steeds dezelfde bedrading hebben als de oermens: als er een tijger aankomt is ‘niet weten en hulp vragen’ geen optie. Dus…: wegstoppen die twijfel.

Ik denk dat alleen al het besef bij mijn dochter dat vragen stellen door meer mensen spannend gevonden wordt, het al makkelijker voor haar maakt. Want hoe bijzonder ik haar ook vind, vragen stellen spannend vinden is helemaal niet bijzonder!

Tot morgen!

Cathelijne