Durf te dromen

Charlotte en Florian zijn in april jarig, en ik bedacht me dat het een goed idee was ze er maar eens voorzichtig op te gaan voorbereiden dat het een verjaardag met zijn vijven thuis gaat worden. Nou kan je dat op papier op twee manieren brengen. De ene benadering is er eentje om teleurstelling te voorkomen, de andere om ze potentieel te creëren. Op papier dan hè. 

Optie 1: Lot en Floor, met jullie verjaardag kunnen we natuurlijk niets buiten de deur doen en ik kan ook niet meer zomaar alles kopen dus we moeten even kijken hoe we dat gaan regelen. Willen jullie meedenken hoe we het toch leuk gaan maken?

Klinkt niet leuk, wel een goede vorm van verwachtingsmanagement, toch?

Optie 2: Lot en Floor, als we dan jullie verjaardag thuis met zijn vijven gaan vieren, zou je dan kunnen bedenken hoe je het allemaal wil zodat het een leuke dag wordt? 

Klinkt gevaarlijk toch? Straks denken ze dat alles maar gewoon kan.

Je kent me, ik ga voor optie 2 Beiden beginnen uitvoerig te vertellen hoe ze het willen. Ik zag Richard al een beetje kijken…..wordt dit wel realistisch? Maar we laten laat ze lekker verder vertellen. Hoe laat ze wakker gemaakt willen worden, hoe lang ze daarna willen knuffelen, welk ontbijt ze willen en of dat op bed of beneden gaat plaatsvinden. Hoe ze de cadeautjes willen, verstopt of gewoon, meteen of pas bij de lunch. En zo gaat het door. En ja als vrouw van de zee denk ik dan: o jee als ze maar niet denken dat ik de heeeeeele dag 100% ‘aan’ kan staan. En als moeder denk ik: die ene dag dat trek ik wel. En ik denk ook: dat trekken ze zelf helemaal niet dus die pauzeknop gaat echt wel geraakt worden die dag.

En echt surrealistische wensen komen er helemaal niet. Ik hoef geen paard in de gang te regelen of een helikoptervlucht boven het (lege) zandvoortcircuit, dat scheelt dan ook weer.

Dromen hoe je het wil, of het nu kan of niet. Waarom willen we soms zo graag ‘realistisch blijven’? Omdat teleurstellingen pijn doen? Omdat dromen van een ander soms een appel op ons doen en dat is voor zee-mensen lastig? Omdat we denken dat verstandig zijn de belangrijkste basis in het leven is? Ik verzin maar wat opties, waarschijnlijk ook weer voor iedereen anders. Ik moet denken aan de kreet: wat als alles mislukt? Eh…wat als alles lukt?!

En sowieso: soms is de win van eens lekker mooie dingen voelen, denken, fantaseren groter dan de pijn van het toch niet doorgaan. Hoe dat zit? Als je brein in een happy place is, for real of verbeeld, dan maakt het hoe dan ook happy stofjes aan. En die heb je sowieso nodig maar nu meer dan ooit. Je hoeft echt niet de hele dag door het leven te stuiteren. Maar je brein geluksstoffen laten aanmaken kalmeert je zenuwstelsel. En een kalm zenuwstelsel kan denken in mogelijkheden, kan liefhebben, kan geduld hebben, kan lekker slapen, kan genieten en kan kortom veel en veel beter dealen met alles wat er op dit moment op ons afkomt.

Dus wandel dat hokje van je brein weer eens in dat mooie plaatjes en gevoelens maakt. Fantaseer volop over wat je ‘straks’ allemaal weer voor leuke dingen gaat doen en hoeveel je daar van gaat genieten. Maak er een paar keer per dag een feestje van in je hoofd, ook al is de dag misschien niet zo gekleurd.

Tot morgen,

Cathelijne