Vragen staat vrij. Waarom is het dan zo moeilijk?

Elke maand mogen we een ochtendje op school meekijken, dan mag je kind je een lesje geven. Zo had Charlotte bedacht dat ze heel graag een keer wilde dat haar broer van 13 komt kijken en dan wilde ze hem een lesje geometrie of wortels of machten geven. Iets dat hij leuk vindt in elk geval! Ons idee was dat ze aan de juf ging vragen of ze samen met haar een leuk lesje kon voorbereiden zodat het ook voor een knul van 13 uitdagend/leuk is. En daar kwam het: ze durfde het niet te gaan vragen aan de juf. En ik had al weer alle hulptroepen gemobiliseerd om haar over dit drempeltje heen te gaan helpen. Want: vragen mag op school, vragen is prima, en er is objectief geen reden om vragen eng te vinden. Iedereen is hartelijk en staat er voor open. Dan begint ze te vertellen over een vriendinnetje die het ook altijd moeilijk vindt iets te vragen aan de juf en het meestal haar laat opknappen. EN ik begin bij mezelf van binnen te googelen: toch gek dat meer kinderen het spannend vinden iets te vragen. En ineens vertaalt mijn hoofd dit kinder-issue naar de grote-mensenwereld. En ineens realiseer ik me hoeveel mensen ik ken die nooit iets zouden vragen. Gewoon omdat ze ergens besloten hebben dat ze alles zelf moeten kunnen. En hoeveel grote mensen ik ken die ergens onbewust een overtuiging hebben dat vragen moeten stellen betekent dat je het zelf niet kan. En dat dat onwenselijk is. En zo ontspint zich het volgende gesprek tussen mij en mijn meissie:

‘Zeg Charlotte, wist jij dat er eigenlijk heel veel grote mensen zijn die het ook heel moeilijk vinden iets te vragen?’
‘Echt?’
‘Ja dat weet ik heel zeker. Selene bijvoorbeeld, die zal nooit uit zichzelf hulp vragen, die wil alles zelf kunnen.
‘Echt?’
‘Zullen we als we bij haar zijn daar eens naar informeren? Of dat zo is?’
‘Ja!’
‘Eigenlijk best gek he…dat mensen denken dat vragen stellen en hulp vragen betekent dat je dan zelf dom bent of niet goed genoeg.’
‘Ja eigenlijk best gek.’
‘Toch best gek he, dat we dan vinden dat kinderen iets moeten kunnen, dat grote mensen vaak zelf ook heel moeilijk vinden.’
‘Ja!’
‘En nog gekker… al die mensen die zelf moeite hebben om hulp te vragen, vragen te stellen en iets niet te weten, vinden het heel normaal dat andere mensen wel hulp vragen of zouden moeten vragen.’
Charlotte grijnst. Ik geloof dat er kwartjes vallen.

Verder kwamen we nog niet, dus vragen stellen is niet nu ineens een eitje geworden ofzo. Maar het besef dat het best normaal is het moeilijk of spannend te vinden om hulp te vragen is al heel wat. En ook… dat je nog zo met je verstand kan proberen weg te poetsen dat een bepaald gevoel niet logisch en niet nodig is, maar dat het daarmee niet verdwijnt. Ken je onderstaand filmpje al? Veel te vaak proberen we die kriebel in je onderbuik te temmen met ‘stop it’. Is toch niet nodig hier bang of onzeker over te zijn? Nou stop er dan mee! Vragen stellen betekent ook zeggen: ik weet het niet, of ik kom er zelf niet helemaal uit. En dat is in een context als ‘school’, waar leren en nog-niet-weten aan de orde van de dag is, heel normaal. En toch… biologisch bezien is het spannend om iets niet te weten, om er niet zelf uit te komen. Omdat we biologisch bezien toch nog steeds dezelfde bedrading hebben als de oermens: als er een tijger aankomt is ‘niet weten en hulp vragen’ geen optie. Dus…: actie en wegstoppen die twijfel.

Ik denk oprecht dat alleen al het besef bij mijn dochter dat vragen stellen door meer mensen spannend gevonden wordt, het al makkelijker voor haar maakt. En nu maar hopen dat de juf dit blogje ook leest. Dan komt het met die lesjesochtend ook helemaal goed.

Cathelijne